OCD چیست؟
اختلال وسواس فکری-اجباری (OCD) یک اختلال مزمن است که در آن فرد افکار غیر قابل کنترل و تکرار شونده (وسواس) را تجربه می کند، رفتارهای تکراری (اجبار) یا هر دو را انجام می دهد. افراد مبتلا به OCD علائم زمان بری (نیازمند به صرف زمان زیاد) دارند که می تواند باعث ناراحتی‌های قابل توجه یا تداخل در زندگی روزمره ایشان شود. با این حال، درمان برای کمک به افراد در مدیریت علائم و بهبود کیفیت زندگی در دسترس است.
علائم و نشانه های OCD چیست؟
افراد مبتلا به OCD ممکن است دارای وسواس، اجبار یا هر دو باشند. وسواس فکری، امیال یا تصاویر ذهنی مکرر است که مزاحم، ناخواسته است و بیشتر مردم را مضطرب می کند.
وسواس های رایج عبارتند از:
ترس از میکروب یا آلودگی
ترس از فراموش کردن، از دست دادن یا جا انداختن چیزی
ترس از دست دادن کنترل بر رفتار خود
افکار پرخاشگرانه نسبت به دیگران یا خود
افکار ناخواسته، ممنوع یا تابو شامل رابطه جنسی، مذهب یا آسیب به دیگران
تمایل به داشتن اشیاء متقارن یا با نظم کامل
اجبارها رفتارهای تکراری هستند که اغلب در پاسخ به یک وسواس، تمایل به انجام آن را احساس میکنند.
اجبارهای رایج عبارتند از:
تمیز کردن یا شستن بیش از حد دست ها
مرتب کردن یا چیدمان اقلام به روشی خاص و بسیار دقیق
چک کردن مکرر چیزها، مانند قفل بودن در یا خاموش بودن فر
شمارش اجباری
دعا کردن یا تکرار کلمات در سکوت
همه افکار تکراری ”وسواس” نیستند و همه اجرای مراسم ها یا عادات ”اجباری” نیستند. با این حال، افراد مبتلا به OCD به طور کلی:
نمی توانند وسواس ها یا اجبارهای خود را کنترل کنند، حتی زمانی که می دانند بیش از حد هستند.
بیش از 1 ساعت در روز را صرف وسواس یا اجبارهایشان میکنند.
از اجبارها و تکرارها لذتی نمی‌برند ، اما با انجام آنها ممکن است به طور موقت از اضطراب آنها کاسته شود یا برای مدت کوتاهی برطرف شود.
به دلیل این افکار یا رفتارها مشکلات قابل توجهی را در زندگی روزمره تجربه میکنند.
برخی از افراد مبتلا به OCD همچنین دارای اختلال تیک هستند که شامل حرکات یا صداهای تکراری است. تیک های حرکتی حرکات ناگهانی، کوتاه و تکراری هستند، مانند پلک زدن و سایر حرکات چشم، ایجاد حالت های خاص در صورت، شانه بالا انداختن و تکان دادن سر یا شانه. تیک‌های صوتی شامل مواردی مانند پاک کردن مکرر گلو، خرخر کردن یا صدای غرغر میشود. برای افراد مبتلا به OCD معمول است که یک اختلال خلقی یا اختلال اضطرابی تشخیص داده شده نیز داشته باشند.
علائم OCD ممکن است در هر زمان شروع شود، اما معمولا از اواخر دوران کودکی و بزرگسالی شروع می شود. اکثرا مشکل افراد مبتلا به OCD در ابتدای بزرگسالی تشخیص داده می شود.
علائم OCD ممکن است به آرامی شروع شود و برای مدتی از بین برود یا با گذشت زمان بدتر شود. در زمان استرس، علائم اغلب بدتر می شوند. وسواس ها و اجبارهای یک فرد نیز ممکن است در طول زمان تغییر کند.
افراد بزرگسال مبتلا به OCD ممکن است از موقعیت هایی که علائم آنها را تحریک می کند اجتناب کنند یا برای مقابله با آنها از مواد مخدر یا الکل استفاده کنند. بسیاری از بزرگسالان مبتلا به OCD تشخیص می دهند که رفتارهای اجباری آنها منطقی نیست.
با این حال، کودکان مبتلا، ممکن است متوجه نباشند که رفتار آنها غیرعادی است و اغلب می ترسند که اگر برخی از مناسک اجباری را انجام ندهند، اتفاق وحشتناکی رخ دهد. والدین یا معلمان معمولاً علائم OCD را در کودکان تشخیص می دهند.
اگر فکر می کنید ممکن است شما یا فرزندتان OCD داشته باشید، با پزشک خود صحبت کنید. در صورت عدم درمان، علائم OCD می تواند شدید شود و در زندگی روزمره اختلال ایجاد کند.
عوامل زمینه ساز OCD چیست؟
اگرچه علل دقیق OCD ناشناخته است، عوامل زمینه ساز مختلف شانس ابتلا به این اختلال را افزایش می دهند.
ژنتیک: مطالعات نشان داده اند که داشتن یکی از بستگان درجه یک (والدین یا خواهر و برادر) مبتلا به OCD با افزایش احتمال ابتلا به این اختلال همراه است. دانشمندان هیچ ژن یا مجموعه‌ای از ژن‌ها را شناسایی نکرده‌اند که به طور قطعی منجر به OCD شود، اما مطالعات برای بررسی ارتباط بین ژنتیک و OCD ادامه دارد.
بیولوژی: مطالعات تصویربرداری مغز نشان داده است که افراد مبتلا به OCD اغلب در قشر پیشانی (Frontal Cortex) و ساختارهای زیر قشری مغز (Subcortical Structures)، مناطقی از مغز که بر توانایی کنترل رفتار و پاسخ های عاطفی تأثیر می گذارد، تفاوت هایی دارند. محققان همچنین دریافته‌اند که چندین ناحیه مغز، شبکه‌های مغزی و فرآیندهای بیولوژیکی نقش کلیدی در افکار وسواسی، رفتار اجباری و ترس و اضطراب مرتبط دارند. تحقیقات برای درک بهتر ارتباط بین علائم OCD و بخش‌هایی از مغز در حال انجام است. این دانش می‌تواند به محققان کمک کند تا درمان‌هایی را با هدفگیری بهتر مکان‌های خاص مغز توسعه دهند.
خلق و خو:
برخی تحقیقات نشان داده است که افرادی که رفتارهای محتاطانه تری از خود نشان می دهند، احساسات منفی تجربه می کنند و علائم اضطراب و افسردگی را در کودکی نشان می دهند، بیشتر در معرض ابتلا به OCD هستند.
علل
علت اختلال وسواس فکری اجباری به طور کامل شناخته نشده است. نظریه های اصلی عبارتند از:
زیست شناسی : OCD ممکن است به دلیل تغییرات در شیمی طبیعی بدن یا عملکرد مغز شما باشد.
ژنتیک : OCD ممکن است یک عامل ژنتیکی داشته باشد، اما ژن های خاصی در این رابطه هنوز پیدا نشده است.
یادگیری : ترس های وسواسی و رفتارهای اجباری را می توان از تماشای اعضای خانواده یا یادگیری آنها در طول زمان آموخت.
عوامل خطر
عواملی که ممکن است خطر ایجاد اختلال وسواس جبری را افزایش دهند عبارتند از:
سابقه خانوادگی. داشتن والدین یا سایر اعضای خانواده مبتلا به این اختلال می تواند خطر ابتلا به OCD را افزایش دهد.
رویدادهای استرس زا در زندگی اگر رویدادهای آسیب زا یا استرس زا را پشت سر گذاشته اید، ممکن است خطر شما افزایش یابد. این واکنش ممکن است باعث ایجاد افکار مزاحم، تشریفات و ناراحتی عاطفی شود که در OCD مشاهده می شود.
سایر اختلالات سلامت روان: OCD ممکن است با سایر اختلالات سلامت روان، مانند اختلالات اضطرابی، افسردگی، سوء مصرف مواد یا اختلالات تیک مرتبط باشد.
عوارض
مشکلات ناشی از اختلال وسواس فکری اجباری عبارتند از:
صرف زمان بیش از حد برای شرکت در رفتارهای تشریفاتی.
مسائل بهداشتی، مانند درماتیت تماسی ناشی از شستن مکرر دست ها.
داشتن زمان سختی برای رفتن به محل کار یا مدرسه یا شرکت در فعالیت های اجتماعی.
روابط آشفته
کیفیت پایین زندگی.
افکار مربوط به خودکشی و رفتارهای مرتبط با خودکشی.
داروها
داروها
برخی داروهای روانپزشکی می توانند به کنترل وسواس و اجبار OCD کمک کنند. معمولاً ابتدا داروهای ضد افسردگی امتحان می شوند.
داروهای ضد افسردگی تایید شده توسط سازمان غذا و دارو (FDA) برای درمان OCD عبارتند از:
فلوکستین (پروزاک) برای بزرگسالان و کودکان 7 سال و بالاتر.
فلووکسامین (لووکس) برای بزرگسالان و کودکان 8 سال و بالاتر.
پاروکستین (پاکسیل) فقط برای بزرگسالان.
سرترالین (Zoloft) برای بزرگسالان و کودکان 6 سال به بالا.
کلومیپرامین (Anafranil) برای بزرگسالان و کودکان 10 سال و بالاتر.
با این حال، پزشک شما ممکن است سایر داروهای ضد افسردگی و داروهای روانپزشکی را تجویز کند.
داروها: چه مواردی را باید در نظر گرفت
هنگام صحبت با پزشک خود در مورد داروهای OCD، موارد زیر را در نظر بگیرید:
انتخاب دارو به طور کلی، هدف کنترل موثر علائم در کمترین دوز ممکن است. OCD ممکن است گاهی اوقات نیاز به دوزهای بالاتری از داروها داشته باشد تا در کنترل علائم شما مؤثرتر باشد. این غیرعادی نیست که چندین دارو را قبل از یافتن دارویی که به خوبی کار می کند امتحان کنید. پزشک شما ممکن است بیش از یک دارو را برای مدیریت موثر علائم شما توصیه کند. ممکن است هفته ها تا ماه ها طول بکشد تا پس از شروع دارو برای علائم شما بهبود یابد.
اثرات جانبی :
همه داروهای روانپزشکی ممکن است عوارض جانبی داشته باشند. در مورد عوارض جانبی احتمالی و هرگونه نظارت بر سلامت مورد نیاز هنگام مصرف داروهای روانپزشکی با پزشک خود صحبت کنید. و در صورت داشتن عوارض جانبی نگران کننده به پزشک خود اطلاع دهید.
خطر خودکشی
اکثر داروهای ضد افسردگی به طور کلی بی خطر هستند، اما FDA ایجاب می کند که همه داروهای ضد افسردگی دارای هشدار جعبه سیاه باشند. اینها شدیدترین هشدارها برای نسخه ها هستند. در برخی موارد، کودکان، نوجوانان و جوانان زیر 25 سال ممکن است در هنگام مصرف داروهای ضد افسردگی افکار یا رفتار خودکشی را تجربه کنند. این امر به ویژه در چند هفته اول پس از شروع یا زمانی که دوز تغییر می کند بیشترین احتمال را داراست. اگر افکار خودکشی رخ داد، فوراً با پزشک خود تماس بگیرید یا کمک اورژانسی دریافت کنید.
به خاطر داشته باشید که داروهای ضد افسردگی با بهبود خلق و خوی شما در درازمدت خطر خودکشی را کاهش می دهند.
تداخل با سایر مواد:
تصور نمی شود که داروهای ضد افسردگی اعتیادآور باشند، اما گاهی اوقات ممکن است وابستگی فیزیکی ایجاد شود. قطع ناگهانی درمان یا از دست دادن چندین دوز می تواند علائمی شبیه ترک ایجاد کند. این گاهی اوقات سندرم قطع نامیده می شود. بدون مشورت با پزشک، مصرف دارو را قطع نکنید، حتی اگر احساس بهتری دارید. ممکن است عود علائم OCD داشته باشید. برای کاهش بی خطر دوز خود در طول زمان با پزشک خود همکاری کنید.
در مورد خطرات و مزایای استفاده از داروهای خاص با پزشک خود صحبت کنید.
درمان های دیگر
گاهی اوقات، روان درمانی و داروها نمی توانند علائم OCD را کنترل کنند. در مواردی که به بیماران به درمان پاسخ نمی‌دهند، گزینه‌های دیگری ممکن است ارائه شوند:
برنامه های درمانی فشرده سرپایی و بستری. برنامه‌های درمانی کاملی که بر اصول درمانی ERP تاکید میکنند ممکن است به افراد مبتلا به OCD کمک کند که به دلیل جدی بودن علائم، توانایی کنترل عملکرد خود را ندارند. این برنامه ها معمولا چند هفته طول می کشد.
تحریک عمیق مغز (DBS). FDA، تحریک عمیق مغزی را برای درمان OCD در بزرگسالان 18 سال و بالاتر که به درمان سنتی پاسخ نمی دهند تأیید کرده است. DBS شامل کاشت الکترودها در نواحی خاصی از مغز شما است. این الکترودها تکانه های الکتریکی تولید می کنند که ممکن است به کنترل تکانه های غیر معمول کمک کند. DBS به طور گسترده در دسترس نیست، و به ندرت استفاده می شود.
تحریک مغناطیسی ترانس کرانیال (TMS):
FDA سه دستگاه TMS – BrainsWay، MagVenture و NeuroStar – را برای درمان OCD در بزرگسالان تأیید کرده است. این دستگاه ها زمانی استفاده می شوند که درمان سنتی موثر نبوده باشد.در تی ام اس نیازی به جراحی نیست. در این روش از میدان های مغناطیسی برای تحریک سلول های عصبی در مغز استفاده میشود که می‌تواند به کاهش علائم کمک‌کند.
در تی ام اس یک سیم پیچ الکترومغناطیسی روی پوست سر شما نزدیک پیشانی شما قرار می گیرد. سیم پیچ یک پالس مغناطیسی ایجاد می کند که سلول های عصبی را در مغز شما تحریک می کند.
اگر به DBS یا TMS فکر می کنید، با پزشک خود صحبت کنید تا مطمئن شوید که تمام جوانب مثبت و منفی و خطرات احتمالی سلامتی را درک کرده اید.
قطع داروهای ضد افسردگی:
هنگام مصرف یک داروی ضدافسردگی، به پزشک خود در مورد سایر داروهای نسخه ای موجود بدون نسخه، گیاهان دارویی یا سایر مکمل هایی که مصرف می کنید، اطلاع دهید. برخی از داروهای ضد افسردگی وقتی با برخی داروها یا مکمل‌های گیاهی ترکیب می‌شوند، می‌توانند اثربخشی برخی از داروهای دیگر را کاهش دهند و واکنش‌های خطرناکی ایجاد کنند.
شیوه زندگی و درمان های خانگی:
اختلال وسواس فکری یک بیماری مزمن است، به این معنی که ممکن است همیشه بخشی از زندگی شما باشد. در حالی که یک متخصص باید OCD را درمان کند، شما می توانید برخی از کارها را بر اساس برنامه درمانی خود انجام دهید:
آنچه را که یاد می گیرید تمرین کنید. با متخصص سلامت روان خود کار کنید تا روش هایی را برای کمک به مدیریت علائم مشخص کنید. این روش ها را به طور منظم تمرین کنید.
داروهای خود را طبق دستور مصرف کنید. حتی اگر احساس خوبی دارید، داروهای خود را نادیده نگیرید. اگر متوقف شوید، علائم OCD احتمالاً عود می کند.
به علائم هشدار دهنده توجه کنید. برنامه ریزی کنید تا بدانید در صورت بازگشت علائم چه باید بکنید. در صورت مشاهده هرگونه تغییر در علائم یا احساس خود با پزشک یا درمانگر خود تماس بگیرید.
قبل از مصرف سایر داروها ابتدا بررسی کنید. قبل از مصرف داروهای تجویز شده توسط پزشک دیگر یا قبل از مصرف داروهای بدون نسخه، ویتامین ها، داروهای گیاهی یا سایر مکمل ها، با دکتری که شما را برای OCD درمان می کند، تماس بگیرید. این به کاهش تداخلات احتمالی کمک می کند.
مقابله و حمایت
مقابله با اختلال وسواس فکری می تواند چالش برانگیز باشد. داروها می توانند عوارض جانبی ناخواسته ای داشته باشند، و ممکن است از داشتن بیماری که نیاز به درمان طولانی مدت دارد، خجالت بکشید یا عصبانی شوید.
در اینجا چند راه برای کمک به مقابله با OCD وجود دارد:
با OCD آشنا شوید. یادگیری در مورد وضعیت شما می تواند به شما کمک کند تا به برنامه درمانی خود پایبند باشید.
روی اهداف خود متمرکز بمانید. اهداف بهبودی خود را در ذهن داشته باشید و به یاد داشته باشید که بهبودی از OCD یک فرآیند مداوم است.
به یک گروه پشتیبانی بپیوندید. تماس با دیگرانی که با چالش های مشابه روبرو هستند می تواند از شما حمایت کند و به شما کمک کند تا با چالش ها کنار بیایید.
خروجی های سالم پیدا کنید. راه های سالمی را برای هدایت انرژی خود، مانند سرگرمی ها و فعالیت های تفریحی، کاوش کنید. به طور منظم ورزش کنید، رژیم غذایی سالم داشته باشید و خواب کافی داشته باشید.
آرامش و مدیریت استرس را یاد بگیرید. علاوه بر درمان حرفه ای، روش های مدیریت استرس مانند مدیتیشن، تجسم، آرامش عضلانی، ماساژ، تنفس عمیق، یوگا یا تای چی ممکن است استرس و اضطراب را کاهش دهد.
به فعالیت های منظم خود پایبند باشید. سعی کنید از فعالیت های معنی دار اجتناب نکنید.
طبق معمول به محل کار یا مدرسه بروید. وقت خود را با خانواده و دوستان بگذرانید. اجازه ندهید OCD در مسیر زندگی شما قرار بگیرد.
ترومای دوران کودکی
برخی از مطالعات ارتباط بین ترومای دوران کودکی و علائم وسواس را گزارش کرده اند. برای درک این رابطه به تحقیقات بیشتری نیاز است.
کودکانی که به‌طور ناگهانی علائم OCD از خود نشان میدهند یا پس از عفونت استرپتوکوک بدتر شدن علائم OCD را تجربه میکنند، ممکن به اختلالات عصبی خودایمنی کودکان مرتبط با عفونت‌های استرپتوکوکی (PANDAS) مبتلا باشند.
OCD چگونه درمان می شود؟
درمان به بسیاری از افراد مبتلا کمک می کند، حتی آنهایی که شدیدترین نوع OCD را دارند. متخصصان سلامت روان OCD را با دارو، روان درمانی یا ترکیبی از هردو درمان می کنند. یک متخصص سلامت روان می تواند به شما کمک کند تصمیم بگیرید کدام گزینه درمانی برای شما بهترین است و مزایا و خطرات هر کدام را توضیح دهد.
پیروی از برنامه درمانی بسیار مهم است زیرا روان درمانی و دارو درمانی ممکن است مدتی طول بکشد تا اثربخش باشد. اگرچه هیچ درمانی برای OCD وجود ندارد، درمان‌ها به افراد کمک میکنند علائم خود را مدیریت کنند، در فعالیت‌های روزمره شرکت کنند و زندگی کامل و فعالی داشته باشند.
روان درمانی:
روان درمانی می تواند یک درمان موثر برای بزرگسالان و کودکان مبتلا به OCD باشد. تحقیقات نشان می دهد که انواع خاصی از روان درمانی، از جمله درمان شناختی رفتاری و سایر درمان های مرتبط، می تواند به اندازه دارودرمانی برای بسیاری از افراد موثر باشد. برای برخی، روان درمانی زمانی که با دارو ترکیب می شود، ممکن است مؤثرتر باشد.
درمان شناختی رفتاری (CBT):
نوعی گفتگو درمانی است که به افراد کمک می کند تا روش های تفکر مضر یا نادرست را تشخیص دهند تا بتوانند موقعیت های چالش برانگیز را با وضوح بیشتری ببینند و به آنها پاسخ دهند. CBT به افراد کمک می کند تا یاد بگیرند که این افکار منفی را به چالش بکشند، تعیین کنند که چگونه بر احساسات و اعمال آنها تأثیر می گذارد و الگوهای رفتاری خود را تغییر دهند. CBT به خوبی مورد مطالعه قرار گرفته است و برای بسیاری از افراد “استاندارد طلایی” روان درمانی در نظر گرفته می شود. CBT زمانی که برای درمان ویژگی های منحصر به فرد بیمار با اختلالات روانی خاص، از جمله OCD طراحی و منطبق میشود، بهترین خروجی را دارد.
درمان پیشگیری از مواجهه و پاسخ (ERP): تحقیقات نشان می دهد که ERP، یک نوع خاص از CBT، به طور موثر رفتارهای اجباری را کاهش می دهد، حتی برای افرادی که به خوبی به دارو پاسخ نمی دهند. با ERP، افراد زمان خود را در یک محیط امن می گذرانند که به تدریج آنها را در معرض موقعیت هایی قرار می دهد که وسواس آنها را تحریک می کند (مانند دست زدن به اشیاء کثیف) و آنها را از درگیر شدن در رفتار اجباری معمولی خود (مانند شستن دست ها) باز می دارد. اگرچه این رویکرد ممکن است در ابتدا باعث اضطراب شود و خطر ترک پیش از موعد درمان از سوی بیمار را ایجاد کند، اما با ادامه درمان، رفتار های اجباری در اکثر افراد کاهش می یابد.
کودکان مبتلا به OCD ممکن است به کمک بیشتری از اعضای خانواده و گروه درمانی برای تشخیص و مدیریت علائم OCD نیاز داشته باشند. متخصصان سلامت روان می توانند با کودکان خردسال برای شناسایی استراتژی هایی برای مدیریت استرس کار کنند تا بتوانند علائم OCD خود را کنترل کنند.
دارو
ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی ممکن است دارویی برای کمک به درمان OCD تجویز کنند. رایج ترین داروهایی که برای OCD تجویز می شوند، داروهای ضد افسردگی هستند که سروتونین، یک انتقال دهنده شیمیایی در مغز که در افسردگی و OCD نقش دارد را هدف قرار می دهند. بزرگترین دسته از داروهای ضد افسردگی، مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین نامیده می شوند.
درمان ضد افسردگی می تواند 8 تا 12 هفته قبل از شروع بهبود علائم طول بکشد و درمان OCD ممکن است به دوزهای بالاتری نسبت به آنچه معمولاً برای درمان افسردگی استفاده می شود نیاز داشته باشد. برای برخی افراد، این داروها ممکن است عوارض جانبی مانند سردرد، حالت تهوع یا مشکل در خواب ایجاد کنند. اکثر افراد مبتلا به OCD متوجه می شوند که داروها، اغلب در ترکیب با روان درمانی، می توانند به آنها در مدیریت علائم خود کمک کنند.
پزشک متخصص شما می تواند دوز دارو را در طول زمان تنظیم کند تا عوارض جانبی یا علائم ترک را به حداقل برساند. بدون مشورت با پزشک خود، مصرف دارو را قطع نکنید. آنها می توانند برای نظارت بر سلامت و تنظیم برنامه درمانی شما به طور ایمن و موثر با شما همکاری کنند.
درمان OCD وسواس با آر تی ام اس
در سال 2018، FDA استفاده از یک شکل عمیق از تحریک مغناطیسی ترانس کرانیال مکرر (rTMS) – همراه با دارو، روان درمانی، یا ترکیبی از هر دو – را برای درمان افراد مبتلا به OCD شدید که به سایر درمان‌ها پاسخ نمی‌دهند، تأیید کرد. در سال 2022، این تاییدیه به دستگاه های استاندارد TMS تعمیم داده شد.
rTMS که بیشتر برای درمان افسردگی استفاده می شود، یک درمان غیرتهاجمی است که از آهنربا برای ارسال پالس های مکرر با شدت کم برای تحریک بخشی خاص از مغز استفاده می کند. برخلاف اکثر درمان‌ها، rTMS می‌تواند نواحی خاص مغز مرتبط با OCD را هدف قرار دهد.
تحریک عمقی مغز (DBS) یک روش جراحی است که از الکتریسیته برای تحریک مستقیم نقاطی در مغز استفاده می کند. ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی ممکن است از DBS برای درمان افراد مبتلا به OCD شدید در زمانی که سایر درمان ها مؤثر نبوده اند استفاده کنند. با این حال، این درمان ”تجربی” در نظر گرفته می شود.
اگرچه DBS برای درمان برخی اختلالات عصبی مانند بیماری پارکینسون تأییدیه FDA را دریافت کرده است، اما اثربخشی آن برای درمان اختلالات روانی هنوز در دست تحقیق است. FDA استفاده از DBS را برای درمان موارد شدید OCD تحت معافیت ابزارهای بشردوستانه (Humanitarian Device Exemption) تایید کرده است. این معافیت استفاده از یک دستگاه پزشکی مانند DBS را برای بیماری‌ها یا شرایط نادری که تعداد نسبتاً تعداد کمی از افراد را تحت تأثیر قرار میدهند مجاز است، و جمع‌آوری شواهد کافی برای اثبات اثربخشی دستگاه را به چالش می‌کشد.
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد
بین کمال گرا بودن – کسی که به نتایج یا عملکرد بی عیب و نقص نیاز دارد – و داشتن OCD تفاوت وجود دارد. افکار OCD صرفاً نگرانی بیش از حد در مورد مسائل واقعی در زندگی شما یا دوست داشتن چیزها تمیز یا مرتب کردن به روشی خاص نیستند.
اگر وسواس ها و اجبارهای شما بر کیفیت زندگی شما تأثیر می گذارد، به پزشک یا متخصص سلامت روان مراجعه کنید.
Research and Statistics
- Journal Articles: This webpage provides information on references and abstracts from MEDLINE/PubMed (National Library of Medicine).
- OCD Statistics: Adults: This webpage lists information on the prevalence of OCD among adults.
Last Reviewed: September 2022
ترجمه و ویرایش فارسی از منبع :
ستی مجد سجادی
دوشنبه ٣٠ بهمن ١۴٠٢
