تفاوت اسکیزوفرنی و اوتیسم

اسکیزوفرنی یک اختلال روانی است که مشخصه‌ی آن اختلال در فرآیندهای فکری، ادراکات، پاسخگویی عاطفی و تعاملات اجتماعی است. اگرچه دوره‌ی اسکیزوفرنی در بین افراد متفاوت بوده، این اختلال معمولاً پایدار است و می‌تواند هم شدید و هم ناتوان‌کننده باشد. 

به طور خلاصه علائم اسکیزوفرنی دربرگیرنده‌ی علامت‌های روان‌پریشانه از جمله توهم و هذیان (علائم مثبت)، اختلال فکری (گفتار و افکار آشفته) و همچنین کاهش ابراز احساسات (علائم منفی)، کاهش انگیزه برای دستیابی به اهداف، مشکل در روابط اجتماعی، ناهماهنگی‌‌های حرکتی و اختلال شناختی است. اگرچه علائم معمولاً در اواخر نوجوانی یا اوایل بزرگسالی ظاهر می‌شود، اسکیزوفرنی اغلب از منظر تحولی و رشدی مورد بررسی و ریشه‌یابی قرار می‌گیرد. گاهی اوقات اختلالات شناختی و رفتارهای غیرعادی در دوران کودکی ظهور می‌یابند و وجود مداوم علائم متعدد، نشان‌دهنده مرحله بعدی (پیش‌آگهی) این اختلال است. چنین الگویی می‌تواند منعکس‌کننده‌ی اختلال در رشد مغز و همچنین متاثر از عوامل محیطی مانند استرس قبل از تولد یا اوایل زندگی باشد. این دیدگاه این امید را تقویت می‌کند که مداخلات اولیه باعث بهبود روند اسکیزوفرنی در سنین بالاتر می‌شود که اغلب در صورت عدم درمان می‌تواند به شدت ناتوان کننده و آسیب‌زا باشد. 

از طرفی افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم (ASD)، ممکن است روش رفتار، ارتباط، تعامل و یادگیری متفاوتی از اکثر افراد دیگر داشته باشند. همچنین غالبا در ظاهرشان چیزی متمایز از سایر افراد وجود ندارد. توانمندی‌های افراد مبتلا به ASD می‌تواند به طور قابل‌توجهی متفاوت باشد. به عنوان مثال، برخی از افراد مبتلا به ASD ممکن است مهارت‌های مکالمه پیشرفته‌ای داشته باشند در حالی که برخی دیگر ممکن است در مهارت‌های غیرکلامی به شدت برجسه ظاهر شوند. برخی از افراد مبتلا به ASD در زندگی و عملکرد روزمره خود نیازمند کمک زیادی هستند؛ این درحالی است که گروهی دیگر از آن‌ها می‌توانند با حمایت اندک یا بدون هیچ حمایتی کار و روند طبیعی زندگی خود را داشته باشند و بنابراین شدت و کیفیت علائم در بین افراد مبتلا به این طیف اختلالی می‌تواند کاملا گوناگون باشد.

ASD قبل از 3 سالگی آغاز می‌شود و می‌تواند در طول زندگی فرد ادامه یابد؛ با این حال ممکن است علائم به مرور زمان تغییر یابد. برخی از کودکان علائم ASD را در 12 ماه اول زندگی نشان می‌دهند. در برخی دیگر، ممکن است علائم تا 24 ماهگی یا پس از آن ظاهر نشود. برخی از کودکان مبتلا به ASD تا حدود 18 تا 24 ماهگی مهارت‌های جدیدی به دست می‌آورند و به نقاط عطف رشد طبیعی می‌رسند و سپس از یک مرحله دیگر مهارت‌های جدید را به دست نمی‌آورند یا مهارت‌هایی را که قبلا داشتند، از دست می‌دهند.

هنگامی که کودکان مبتلا به ASD به سنین نوجوانی و اوایل بزرگسالی می‌رسند، ممکن است در ایجاد و حفظ روابط دوستانه، برقراری ارتباط با همسالان و بزرگسالان، یا در درک اینکه چه رفتارهایی در مدرسه یا محل کار مورد انتظار و مناسب است، دچار مشکل شوند. آن‌ها ممکن است به ارائه‌دهندگان مراقبت‌های بهداشت و حوزه‌ی درمان ارجاع یابند چرا که در عین حال، با مشکلاتی از قبیل اضطراب، افسردگی یا اختلال نقص توجه/بیش فعالی (ADHD) دست و پنجه نرم می‌کنند که در افراد مبتلا به طیف اوتیسم نسبت به افراد غیرمبتلا بیشتر رخ می‌دهد.